Istnieje stare przekonanie, że pies jest przyjacielem człowieka. Jednak także właściciel psa musi zadbać o jego potrzeby i komfort życia. Dlatego powinien zapoznać się ze zwyczajami swojego czworonoga, a także jego fizjologią.
W przypadku psa łatwiej jest rozpoznać wszelkie jego potrzeby. Natomiast, gdy opiekujemy się suką, to większą uwagę powinniśmy zwrócić na jej fizjologię związaną z rozrodem. Dzisiaj prezentujemy objawy cieczki, z którymi warto się zapoznać.

Co to jest cieczka u suki?

Cieczka to po prostu krwawienie u suki inaczej ruja. Jest to dla niej naturalny czas rozrodczy. Nie mniej jednak wiąże się on z koniecznością ukrywania naszego zwierzęcia przed psami, jeżeli nie chcemy mieć szczeniaków. Należy podkreślić, że wszystkie psy z okolicy bardzo szybko poczują specyficzny zapach suki w rui i zbiegają się do niej, co może być stresujące dla właściciela.
Cieczka jest często obfita i może pozostawiać ślady na podłodze, czy sprzęcie domowym np. dywanie, fotelach lub kanapie.  Na rynku można znaleźć specjalne majtki, aby zapobiec tym niedogodnościom.

Pierwsza cieczka

Ważna jest również wiedza na temat pojawienia się pierwszej cieczki i częstotliwości jej występowania w roku. Okazuje się, że cieczka u psa jest sprawą indywidualną. Zwykle pojawia się pomiędzy 6. a 12. miesiącem życia suczki. Przy tym psy małych ras mogą ją mieć już w 5 miesiącu życia, a u ras dużych nawet około 24 miesiąca życia. Jeżeli pierwsza cieczka nie pojawi się w spodziewanym terminie,  należy pójść z czworonogiem do weterynarza.

Długość i częstotliwość cieczki

Natomiast częstotliwość występowania rui u psa to ok. jednego — dwóch razy w roku. Przeciętny odstęp pomiędzy jedną a drugą cieczką wynosi około 6-7 miesięcy. Również w tym przypadku zależy to od rasy psa, np. u owczarków niemieckich mamy odstęp czasu 4-5 miesięcy, jamników i pudli miniaturowych 7-8 miesięcy, a chartów i ras afrykańskich ok. 12 miesięcy.
Warto też jest wiedzieć, ile trwa cieczka u suk — średnio ok. 21 dni. Wtedy w organizmie naszej pupilki szaleją hormony i powoduje to zmianę jej zachowania.

Cieczka u psa – objawy lepiej zaobserwować wcześniej, jeśli nie chcemy powiększać psiej rodziny

Objawy cieczki u psa

Objawy cieczki u suki są ściśle związane z jej czterema fazami tj. fazą wstępną poprzedzająca ruję, fazą rujową tzw. gorącymi dniami, fazą porujową i fazą bezrujową, czyli obojętności płciowej.

Faza wstępna poprzedzająca ruję — Proestrus

Okres przed rują jest łatwo rozpoznawalny. U suczek widoczne są gołym okiem takie zmiany jak: obrzęknięty i przekrwiony srom, zaś z pochwy wydziela się krwista wydzielina. Okres tej fazy wynosi najczęściej 9 dni, ale zdarza się, iż są to 3, a nawet 20 dni.
Ilość wydzieliny zależy od organizmu zwierzęcia i jest indywidualna. Ponadto w okresie Proestrus suczką zaczynają się bardzo interesować psy, natomiast ona jest im nieprzychylna – szczeka, pokazuje kły i ucieka.

Faza rujowa – Estrus

Następują dalsze zmiany w zachowaniu zwierzęcia. Jest przyjaźnie nastawiona do psów, znacznie częściej oddaje ona mocz, czym zwabia samców i jest wobec nich spolegliwa.
W tej fazie  suczka jest płodna i gotowa do pokrycia. Ponadto kilkakrotnie owuluje. Wydzielina jest rzadsza i jaśniejsza, a srom trochę wiotczeje. Wówczas jest duże prawdopodobieństwo jej zapłodnienia.
Charakterystyczne jest też domaganie się przez nią pieszczot od właściciela, sztywne odchylanie ogona i popiskiwanie.

Faza porujowa – Metestrus

U suczki ustępują stopniowo obrzęk sromu i wydzielina z pochwy. Natomiast wewnątrz organizmu zwierzęcia zachodzą różne zmiany wywołane przez hormony. Bez względu na to, czy doszło do zapłodnienia, czy też nie, ciałka żółte rozpoczynają produkcję progesteronu. Hormon ten wspiera rozwój ewentualnego embrionu w jej łonie oraz samo zagnieżdżenie się zarodka.
Zmniejszenie żółtych ciałek następuje po 9 do 12 tygodniach od jajeczkowania. Poziom progesteronu obniża się i skutkuje to wzrostem poziomu prolaktyny, mającej wpływ na późniejszą produkcję mleka.

Faza bezrujowa – Anestrus

Zmiany hormonalne narządów płciowych po tygodniach ustępują i hormony płciowe powracają do normalnego stanu. Zachowanie psa jest w tej fazie już typowe. Trwa ono do następnej cieczki.
Należy sobie zdawać sprawę z tego, że cieczka u suczki występuje do końca jej życia. Wraz ze starzeniem się zwierzęcia jej objawy mogą być mniejsze, ale nigdy nie zanikną.

Pojawienie się szczeniaka w rodzinie zawsze zmienia nasze życie. Jednak pupil szybko dorasta i stajemy przed trudną decyzją, czy chcemy, by nasz pies miał potomstwo? Jeśli nie, to czy kastracja psa jest sensownym rozwiązaniem? A może kierują nami względy zdrowotne lub behawioralne zwierzęcia? Mogą też przemawiać do nas kwestie etyczne i chcemy zapobiec przepełnieniom w schroniskach dla bezdomnych psów.

Sterylizacja i kastracja psów to zabiegi powszechnie przeprowadzane w gabinetach weterynaryjnych w całym kraju. Niemniej jednak rodzą wiele wątpliwości i obaw ze strony właścicieli. Postaramy się przybliżyć temat, analizując wady i zalety kastracji psów. Kiedy najlepiej podjąć decyzję o wykastrowaniu czworonoga? Jaki wpływ ma zabieg na zdrowie i zachowanie pupila? Jaka jest cena kastracji psa?

Kastracja, sterylizacja i kastracja chemiczna psa — czym się różnią?

Niesłusznie uznaje się, że kastruje się psy, a sterylizuje suczki. Zarówno jeden, jak i drugi zabieg dotyczy obu płci. Sterylizacja jest mniej inwazyjna niż kastracja psów i nie pociąga za sobą zmian w gospodarce hormonalnej zwierząt. Podczas sterylizacji podwiązywane lub przecinane są jajowody u suczki, a nasieniowody u samców. Psy obu płci stają się bezpłodne, ale nadal ich organizmy wytwarzają wszystkie hormony związane z cyklem płciowym i popędem.

Kastracja psów to zabieg chirurgiczny, polegający na wycięciu narządów płciowych. W konsekwencji pupil staje się bezpłodny, a jego organizm przestaje produkować hormony płciowe.

Istnieje jeszcze jeden sposób na zatrzymanie płodności naszego zwierzaka. W odróżnieniu od tych wspomnianych powyżej ma on charakter odwracalny. Tzw. kastracja chemiczna psa polega na wszczepieniu psu, w fałd skórny na karku, specjalnego czipa, z którego uwalniane są stopniowo hormony, blokujące wytwarzanie hormonów płciowych. W zależności od dawki lek działa od 6 do 12 miesięcy. Jeśli nie zostanie podana kolejna porcja leku, organizm zwierzęcia wraca do normalnego funkcjonowania i jest w pełni zdolny do rozrodu po ok. 1 roku.

Z kastracją psa warto poczekać, aż osiągnie pełną dojrzałość płciową. Zatrzymanie produkcji hormonów płciowych może rzutować na rozwój mięśni i kośćca. W zależności od rasy i wielkości psa będzie to po 6 miesiącach, roku lub nawet dwóch latach. Suczki powinny być kastrowane najwcześniej 3 miesiące po pierwszej cieczce. Niemniej jednak nie ma przeciwskazań do kastracji psów starszych.

Kastracja psa — jaki ma wpływ na zachowanie czworonoga?

Jednym z podstawowych względów, przemawiających za kastracją psa jest chęć zmiany zachowania naszego pupila. Psy przeżywają niezwykle trudne chwile, w momencie, gdy hormony biorą górę. Samce odczuwające silny popęd płciowy są skłonne do ucieczek oraz walki z innymi psami, gdy wyczuwają u suczki cieczkę. Potrzeba dominacji i przejawy agresji są naturalnym objawem wynikającym z działania testosteronu. Kastracja psów skutecznie niweluje nadpobudliwość i potrzebę dominacji, wynikającą z popędu seksualnego. U suczek po kastracji zanikają ciąże urojone. Sunie nie są już skłonne do ucieczki i nie pozostawiają tropów, przez częste oddawanie moczu. Pies po kastracji staje się bardziej stabilny emocjonalnie i podatny na szkolenie.

Istnieją jednak badania, które wskazują, że takie pozytywne efekty kastracji psów zauważalne są tylko u niektórych ras. Cześć piesków po kastracji może stać się bardziej wrażliwa na dotyk, czy przejawiać stany lękowe. Należy zdać sobie też sprawę z faktu, że jeżeli agresja nie wynikała z działania hormonów płciowych, kastracja psa nie sprawdzi się jako remedium na problemy z jego zachowaniem. Dlatego zawsze warto podejmować próby treningowe od najmłodszego szczeniaka, tak by wykluczyć problemy behawioralne u dorosłego zwierzęcia.

Kastracja psa — konsekwencje zdrowotne

Dużo zalet z kastracji psa, wynika dla zdrowia naszego czworonożnego przyjaciela. Zmniejsza się ryzyko schorzeń narządów płciowych, prostaty i gruczolaków odbytu u samców oraz ropomacicza i nowotworów narządów rodnych u suczek. Ponadto sunie po kastracji rzadziej chorują na nowotwór gruczołów sutkowych oraz cukrzycę.
Niestety kastracja psów może przyczyniać się do tycia. Posiłki naszego pupila powinny być odpowiednio zbilansowane. Psy po kastracji, jeśli nieco uspokoiły swój temperament, mogą mieć spowolniony metabolizm.

Kastracja psa zwiększa ryzyko wystąpienia niedoczynności tarczycy, a u suczek, zwłaszcza w podeszłym wieku, problemy z nietrzymaniem moczu. Ponadto udowodniono, że u psów kastrowanych częściej dochodzi do zerwania więzadła krzyżowego, niż u psów, które zabiegowi nie były poddawane.

Niezależnie od tego, jakie względy kierują nami, przy podejmowaniu decyzji o kastracji, dobrze jest przemyśleć wszystkie aspekty. Mimo że kastracja jest rutynowo wykonywana przez weterynarzy, nie zapominajmy, że jest interwencją chirurgiczną, dokonywaną w pełnej narkozie. Nasz pies musi być zdrowy i dokładnie przebadany na tę okoliczność. Po zabiegu zakładany jest ochronny kołnierz, by piesek nie uszkodził szwów. Po kilku dniach szwy są zdejmowane, a pies powinien wrócić do pełni zdrowia i sprawności sprzed zabiegu.